ارزیابی ارگونومیک خطر ابتلا به اختلالات اسکلتی-عضلانی در کارگران کارخانه سیمان به روش qec

مقدمه: آسیب های اسکلتی-عضلانی مرتبط با کار در اثر تخریب تجمعی بافت، تاندون و مفاصل رخ می دهد. پیشگیری از آن مستلزم ارزیابی و اصلاح وضعیتهای کاری می باشد. مطالعه حاضر با هدف بررسی ریسک فاکتورهای اختلالات اسکلتی-عضلانی ناشی از کار به روش qec در سال 1390 انجام گرفت. مواد و روشها: در این مطالعه توصیفی- مقطعی تعداد 12 پست کاری و در مجموع 162 کارگر انتخاب شدند. به منظور ارزیابی خطر ابتلاء به اختلالات اسکلتی- عضلانی از روش qec و داده ها با نرم افزار spss-17 و آزمونهای t-test, anova وx2 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته های پژوهش: میانگین سن، سابقه کار و bmiافراد مورد مطالعه بترتیب22/7 ± 03/37 سال و 53/6 ± 14/12سال و 88/3 ±22/26 می باشد. بیشترین درصد و امتیاز سطح مواجهه به ترتیب برای اندامهای کمر (3/33% و بسیار بالا(56-41))، مچ دست/دست(7/32% و بالا(40-31))، شانه/بازو(7/32% و بسیار بالا (56-41))، گردن (7/40% و امتیاز متوسط (10-8)) و کل بدن(5/39% و در سطح ریسک 4 بیش از 70%) که بایستی اقدامات اصلاحی بی درنگ انجام گیرد. نتایج آزمون کای دو نشان داد که بین امتیاز سطح ریسک کل qec با امتیاز سطح مواجهه در نواحی چهارگانه بدن( گردن، کمر، شانه/بازو و مچ دست/دست) در جامعه مورد پژوهش ارتباط معنی داری وجود دارد (05/0> p). بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج مطالعه، پوسچر نامناسب بدن، اعمال نیرو، حرکات تکراری، ارتعاش، استرس باعث بالا رفتن خطر ایجاد اختلالات اسکلتی- عضلانی در صنعت مورد مطالعه بالا می باشد. بنابراین انجام مطالعات بیشتر و همچنین انجام مداخلات ارگونومیکی به منظور کاهش سطح ریسک در واحدهای با ریسک بالا، ضروری می باشد